نویسنده  وتحقیق : واحد یکتا

عشق نه همته نه عادته ونه قسمته، سفرعشق یه اشتیاق ویه دعوته !
زندگی مشترک یک قرار داد دوطرفه است برای تحصیل در دانشگاه عشق. با این تفاوت که هردوطرف کم وبیش از هم درس یاد می گیرند وبه هم امتحان پس می دهند.
ازدواج یک قرارداد مادی وکاری نیست بلکه یک تعهد وقرار داد قلبی وعاطفی وانسانیه که با جان تایید میشه .. وهر دوطرف برای خوشبختی طرف دیگر بی دریغ  تموم تلاششونو می کنن ..
عملی است که عمل وعکس العمل ورفتار اون به خود فاعل برمی گرده وصرفا فداکاری محض یک طرف هم نیست بلکه دوطرفه ومسولانه ست..
زندگی مشترک به ما می آموزه که عاشقی تکلیف ووظیفه واجبار نیست بلکه لذت وشور واشتیاقه.
هرچقدر عاشقی کنی ووقت بذاری برای عشقت لذت بیشتری خواهی برد وشادی وغم او شادی وغم ما میشه .
همسر ما نصف دیگر ماست ونه یک شخص دیگر. شخصیتش جداست ولی کامل کننده ی شخصیت ماست. زیباکننده ی همدیگریم وسالار وبرتری وجود نداره .. بلکه هردو ،در حق زندگی، یکی ویکسان هستند ومونس ورفیق ویار وغمخوار ودوست صمیمی ویاور همیشه ی هم.
زندگی مشترک یعنی یک زندگی در دوبدن ویک هدف باتفاوت های راه وروش.
واین یعنی زیبایی یعنی تازگی یعنی غافلگیری یعنی غیرقابل پیش بینی بودن در عین واقعیت داشتن.
قرار نیست هیچکدام از زن وشوهر اون یکی رو همون جوری که خودش میخواد تغییر بده .
هرچقدربرای تغییرهمراه وهمسرش مطابق با میل خودش اصرارکنه ، سخت تر با شکست مواجه میشه.
زیادفکرکردن نمیخواد ،ساده ست : هر چقدر سعی کنیم دوسر یک فنر رو به هم نزدیک کنیم اونا سعی می کنن ، در عکس العمل، از هم دور بشن!
باید بذاریم هرکس خودش باشه تا اون عطر وطعم وبوی واقعی شو به ما بده ..
درست نیست که همسرمون رو به انجام کاری یا ابراز احساساتی خلاف میلش وادار کنیم.
او باید رها باشه تا بتونه عشق رو احساس کنه وخودش باشه وزیبا بشه واون وقت عشقش رو خالصانه ابراز کنه.
قرار نیست زن وشوهر در حصار هم باشند بلکه دست در دست هم در رهایی وآزادی وکنار هم با همه ی تفاوت ها حقوق وآزادگی هاشون حرکت می کنن.
زن وشوهر محرم ترین افراد هستند برای هم وباید عزیز ترین صمیمی ترین وارزش مندترین انسان هم باشند برای همدیگر.
هرکدام مهارت ها ووظایف زن وشوهری را باید خوب یاد بگیرد واین یادگیری رو هرروز وشب ادامه بدهد ومطالعه وتحقیق کند. واز انجام این وظایف لذت ببرد واحساس اجبار وتکلیف رو کنار بذارد.
زندگی زناشویی ، انجام رفتارهاوابراز احساساتی  است در قالب وظیفه ،ورابطه ای است که بارغبت ولذت وخواهش وشوق صورت می گیرد.
من تعجب می کنم از زوجی که خوشبختی رو متوقع باشند ولی به وظایف زناشویی شان عمل نکنند !؟
زن وشوهر بر هم منتی ندارند وهردو سالار وسرور هم هستند وخوشبختی هرکدام ،درگرو خوشبختی دیگری است.
احترام در اوج عاشقی وصمیمیت ،از مهم ترین مهارت های زناشویی است.
شناختن شخصیت وجنسیت زن ومرد ونیازها وگرایشات متفاوت بین آن ها به شکل ویژه! واجب است.
هرروز باید برای تداوم وزیبایی عشق مون راه های تازه ومبتکرانه ای بجوییم واز زیبا وگرم نگه داشتن عاشق وعاشقی مون خسته ونا امید نشویم.
لذت در سادگیه ..
از بند مکلف کردن هم بیاییم بیرون وهم رو راحت ورها بذاریم تا در اوج آزادگی وامنیت به وظایف زناشویی ،که من اون رو چاشنی عاشقی میگم، عمل کنیم ولذت ببریم ،نه احساس زور واجبار بکنیم.
تا قلبا از رهایی وآزادی همسرمون راضی نباشیم خوشبختی رو با او نخواهیم چشید چون خودشو رها نمی کنه وهمیشه توی زندگی مشترک مون احساس یک کمبود می کنیم .یعنی حرف ها در یک حصار واسارتی در قلب وذهن می مونن واگر زود ابراز وارضا نشوند به عقده ودر شرایط بحرانی به کینه ونفرت تبدیل می شوند.
تذکر دادن زوج به هم منافاتی با آزاد گذاشتن نداره بلکه عزیزترین کس وبهترین دارایی مارو از تباه شدن واشتباه رفتن باز میداره واونو از ضایع شدن محافظت می کنه وسالم وخالص وزیبا می مونه ..
با این توضیح که (تذکر) ،در شرایط احتمال (اشتباه جبران ناپذیر) ،صورت می گیرد و نه در هر لحظه که باعث رفتار ما با همسرمون مثل کودکی که هر لحظه به راهنمایی وسفارش نیاز داردواین رفتار(تذکر دادن وسفارش لحظه به لحظه وکنترل رفتار همسر)شکلی از بی اعتمادی وبدبینی  است.
فقط لفظ تذکر وروش بیان اون مهمه.